Er zijn zo van die mensen die je nooit zal vergeten. Ze beseffen vaak niet hoe waardevol ze zijn, wat ze betekenen of betekend hebben.
Ook ik heb er zo een aantal.

Eentje daarvan is van in mijn vroege jeugd. Het was een oudere vrouw, we zaten uren aan tafel te tekenen, ze kocht heerlijke "sjokolatjes" en het toppunt was wanneer ik bij haar mocht blijven slapen.
Op een dag, in mijn eerste middelbaar, wandelend op het paadje naar de klas overvalt de angst en het verdriet mij ...

ik voelde het ... ik wist het, ze was gestorven.

Maria was haar naam en zij is één van de grootste hulpbronnen in mijn leven geweest.
Haar aanwezigheid, haar liefde en zorg voor mij hebben een reserve opgebouwd voor de moeilijke jaren die onmiddellijk na haar dood volgden.
Vermoedelijk, zo besef ik nu, was ook ik een hulpbron voor haar. De liefde die zij mij kon geven behoorde vast het kind toe dat ze nooit gekregen heeft. Mijn kinderlijke aanwezigheid en haar moederlijke zorg maakten een mooiere versie van onszelf.
Deze versie draag ik nog steeds met mij mee.